اقتصاد مقامتی نیاز به روحیه ی جهادی دارد و همین می تواند عامل ارتباط این دو بسته سیاستی باشد. متاسفاته از این واژه ها به قدری  استفاده ابزاری و شعاری شده است که نتوانستیم به حقیقت این بسته های سیاستی پی برده و فرصت اصلاح امور را از خود گرفته ایم.

واقعیت آن بود که سیاست های اقتصادی از قبل طراحی شده بود و چه مقام معظم رهبری ذکر می کردند و چه ذکر نمی کردند آنچه طراحی شده بود اجرا می شد فقط  با این تفاوت که از بیانات ارزش مند مقام معظم رهبری تنها در حد شعار اکتفا شد  و سیاست های مد نظر طراحی شده برچسب جهاد اقتصادی و رونق تولید داخلی و اقتصاد مقاومتی خورده است.

 اگر آن دو شعار به درستی بدان توجه می شد، اقتصاد مقاومتی (مقاومت و تحمل سختی توسط دولت برای مقابله با تحریم تولید کش از طریق حمایت از تولید) موضوعیت پیدا نمی کرد، این که امروز اقتصاد مقاومتی موضوعیت یافته است عدم تحقق جهاد اقتصادی و رونق تولید داخلی است.

بزرگترین علت این که صحبت های مقام معظم رهبری در حد شعار برای سیاست مداران باقی مانده است این است که منفعت دولت مردان  در اجرای بسته های سیاستی مطرح شده توسط مقام معظم رهبری، منطبق با گفته های ایشان  نیست. تا زمانی که در بدنه ی دولت از طریق واردات درآمدزایی می کند  و تا زمانی که دولت خود در قاچاق و دلالی و سفته بازی دست دارد نمی توان انتظاری جزء شعار و شعار و شعار داشت.

بزرگترین  کمک امروز به اقتصاد ایران این است که  اصلاحی درون دولت صورت گیرد. اصلاح دولت اولین قدم است، دومین قدم آن است که دولت سیاست هایی را در جامعه ایجاد کند که افراد تشویق به کار اقتصادی شوند و از فعالیت های دلالی و سفته بازی کناره بگیرند، این از بزرگترین هدایایی است که دولت محترم می تواند از خود باقی بگذارد. تا زمانی که دلالی و سفته بازی سود آورد باشد و تا زمانی که به تولید ظلم شده و تحقیر شود نمی توان انتظار داشت که بخش غیر رسمی رشد نکرده و انتظار افزایش تولید را داشته باشیم.

دولت می تواند از طریق کمک به مشکلات تولید به جبران هزینه های تولید کننده بشتابد تا آنها مجبور نباشند با سود اندک کار کرده و یا قیمت ها را افزایش و نیروی کار خود را بیکار کنند. مهم ترین نکته ای که وجود دارد این است که مسیر هزنیه تراشی برای تولید ناامنی را افزایش می دهد ولی مسیر عدم هزینه تراشی و جبران هزینه ها از سوی دولت کمک به عدم شکل گیری شرایط رکود تورمی و کاهش ناامنی می کند.

دولت در شرایط امروز اقتصاد ایران بزرگترین رسالت را دارد. تک تک سیاست هایش از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. هزینه ی فرصت ها به شدت بالاست و نیاز به هوشمندی و دقت خاصی از ناحیه دولت احساس میشود.

هم اکنون دولت هیچ راهی جز آن ندارد که بپذیرد کسری بودجه ای که به علت حمایت  از تولید باشد، نکوهیده نیست. اگر کسی آشنا به اقتصاد ایران نباشد خیلی ساده این تصور را دارد که دولت نفتی میلیاردر است و دیگری ترسی برای حمایت از تولید از ناحیه کمبود منابع مالی وجود ندارد. ولی اگر آن روی دیگر سکه یعنی هزینه هایی که نفت در کنار درآمدهای خود برای ایران ایجاد کرده است بررسی شود متوجه این امر می شویم که سالهاست اقتصاد ایران در حال تبادل پایه اصلی و عنصر اصلی اقتصاد خود (تولید) با درآمد های دریافتی دلار بوده است، هزنیه های این مبادله به قدری بالاست که شرایطی را برای دولت ایران به وجود آورده است که به شدت گرفتار کسری بودجه و کمبود منابع شده است. شرایطی که او را مجبور به دست درازی به صندوق توسعه ملی و حساب های ذخیره ارزی کرد. در هر حال باید با واقعیت اقتصاد ایران با اقتصاد ایران صحبت کرد. دولتی که منابع مالی ندارد چگونه می تواند از درآمدزایی از ناحیه سفته باز کردن مردم دل بکند و با چه درآمدی می تواند به تولید و شرکت های دانش بنیان توجه کند؟ اخلاق فقط و فقط اخلاق می تواند دولت را بین انتخاب بین خود و مردم، مردم و رفاه جامعه را انتخاب کند، و برای مشکل کمبود منابع مالی نیز دولت باید به کسری بودجه پناه آورده و با وجود تشدید کسری بودجه اش به حمایت از تولید هم در بعد مادی و هم در بعد معنوی بپردازد. اگر امروز دولت در صدد کاهش کسری بودجه ی خود باشد هزینه فرصت های فراوان و جبران ناپذیری برای اقتصاد ایران ایجاد خواهد کرد که تا مدت ها نمی توانیم کمر خود را از زیر تشدید مشکلات اقتصاد ایران  راست کنیم.

جهاد اقتصادی، رونق تولید داخلی و اقتصاد مقاومتی همه و همه در صدد حمایت از تولید اند، مجوز کسری بودجه دولت برای حمایت از تولید در اقتصاد مقاومتی داده شده است و اگر دولت مسیر حمایت از تولید را طی نکند میتوان انتظار داشت که دولت خلاف آن یعنی ریاضت های اقتصادی را در نهایت اجرا خواهد کرد تا اگر در نهایت تولیدی و اقتصادی باقی نمانده باشد در نهایت خودش باقی بماند.